Gletsjers Fox en Franz Joseph

29 december 2019 - Franz Josef, Nieuw-Zeeland

50% regenkans op de westkust. Die stelling lijkt aardig te kloppen. Als we opbreken uit Haast betrekt het al en het begint te spetteren. En hoe verder de reis noordwaarts vordert, hoe natter het wordt. Het landschap is ook goed vochtig met plassen naast de weg. Maar we hebben nog geluk bij de eerste stop: Knights Point, het is daar welles/nietes tussen droog en spetteren in. We hebben daar zelfs nog meer geluk: Orka’s! Een hele school orka’s (stuk of 10) trekt voor onze neuzen voorbij, al springend uit het water. De mensen wijzen elkaar op het feit dat er dolfijnen zijn, maar ze zijn zwart met wit en hebben een grote rugvin. Helaas hebben we geen tijd om de camera erbij te pakken. Op een landtong iets zuidelijker zien we een grote kolonie zeehonden. Mooi punt daar.

Het doel van de reis is het plaatsje Fox Glacier, want we willen de volgende morgen de gletsjer bekijken, een rondje Lake Matheson lopen en vervolgens doorreizen naar Franz Joseph. De volgende dag dus vroeg opgestaan. Wow, het is koud! De toegangsweg naar de Fox Glacier is gesloten. Er is veel schade opgetreden in de regio wegens de stormen deze maand, maar de schade van de toegangsweg is al ouder, want er staan al definitieve borden. Navraag leert dat je via een andere weg de gletsjer wel kan zien, maar erg dichtbij komen is er niet bij. We hebben die weg gelopen en inderdaad bleven we ruim 2 km voor de gletsjer steken. Verder konden we niet komen. Een man naast ons vertelde dat 15 jaar geleden de gletsjer nog tot op dit punt kwam. Dan schrik je wel.

Fox GlacierFox Glacier

Het Lake Matheson is bekend omdat je aan de rand ervan een mooie foto van de bergen kan maken, waarin de bergen zich dan perfect spiegelen in het meer. Daar zijn dan wel twee voorwaarden aan verbonden: geen wind en helder zicht. De dag begon wel met redelijk helder zicht, maar wolkenloos is het niet geweest. Ook de wind was aanwezig, dus we hebben de unieke foto niet kunnen maken (wel met de Bali-truc: spiegel onder de lens). Aan de rand van het meer is een restaurant dat heel mooi gelegen is. We hebben er koffie gedronken vóór de wandeling en geluncht na de wandeling. We verbazen ons over de organisatie van de horeca in Nieuw Zeeland. Overal waar we komen doe je een bestelling, waarbij je al dan niet alvast je gebak of broodje kan meenemen naar je tafel, maar je krijgt een nummerplaatje mee en dan komen ze de koffie wel brengen als je klaar bent. Een mooi systeem voor als er weinig gasten zijn (sommige cafeetjes doen het dan ook zonder nummertje, want je bent sowieso de grote onbekende), maar als het wat drukker wordt moet de serveerster met haar handen vol het hele restaurant langs naar het juiste nummertje zoeken. Dat blijkt vrij snel verkeerd te gaan. Het kost zoveel tijd dat mensen lang op hun bestelling moeten wachten en zelfs zo lang, dat ze het geld terugvragen en vertrekken. Gisteren aten we in een restaurant waar we met 7 personen zaten en in de tijd dat we er zaten kwamen en gingen er 6 personen: het duurde allemaal net te lang…

Maar goed, de volgende dag staat de Franz Joseph op het programma. Het is ons gisteren goed bevallen om vroeg op te staan, dus vandaag van hetzelfde. Het bijzondere van beide gletsjers is dat ze in alpien gebied beginnen en in het regenwoud eindigen. Hoewel, dat was zo. De gletsjers trekken zich in rap tempo terug. Bij de Franz Joseph staan bordjes waar de glacier eindigde in 1905 en 2009. Dan zie je goed dat het de laatste 10 jaar erg hard is gegaan. Intussen wordt dagelijks de stand van zaken bijgehouden, want niet alleen de opwarming van de aarde trekt aan de gletsjers, maar ook het regenachtige weer heeft grote invloed op de omgeving. Instortingen zijn aan de orde van de dag en daardoor wordt alles onveilig. Vandaag mogen we de gletsjer tot 1000 meter naderen en dat is niet meer in het regenwoud. We denken dat dit dus een eindige toeristenpleister zal zijn, want zo lang zal het niet meer toegankelijk blijven. We vinden de tocht mooier dan de tocht naar de Fox Glacier, afwisselender en imposanter met grote watervallen. Sorry, lezers, al die watervallen en landschappen op de foto’s moeten zo langzamerhand jullie de keel wel uitkomen. Troost je, ook bij ons begint de verzadiging op te treden.

FJ Glacier 4 Franz Joseph Glacier  FJ Glacier 5

Het is ons ook duidelijk geworden dat de Nieuw Zeelanders een vermogen moeten uitgeven om hun infrastructuur in stand te houden. Wegen en bruggen worden makkelijk beschadigd door al dat water. De ondergrond in Nieuw Zeeland is namelijk niet erg stabiel. Feitelijk is het een groot vulkaanlandschap.  De bergen en heuvels bestaan daardoor voor een groot deel niet uit mooie stevige rotsen, maar uit lava, rotsblokken en zo te zien iets van micaschilfers. De bomen groeien wel overal, maar soms op een ondergrond van bijna niets. Bij regenval wordt de grond dus verzadigd, de bomen gaan glijden en er ontstaat dan een Tree-avalanche, een bomenlawine. Maar ook de grond zelf kan door het eigengewicht instabiel worden en glijden. Overal zie je dus afbrokkelend landschap als de weg door bergachtig gebied gaat. En overal zijn ze bezig met reparaties.

O, nog een klein verschil tussen Nieuw Zeeland en Nederland op dat punt. Als er in Nederland een bord staat met 100 km/uur er op, dan wordt je door de andere weggebruikers geacht ook die 100 te rijden (als jullie dat niet zo voelen: ik stel het altijd erg op prijs als men dat doet). Dus als je een bord ziet met 40 dan mag je maximaal 40 km/uur en dat bord staat er om alle weggebruikers te beschermen. In Nieuw Zeeland mag je overal waar niet anders is aangegeven 100 km/uur, ook als dat helemaal niet kan. Het is dus geen aanwijzing hoe hard je moet gaan, maar alleen dat het mag…. Het houdt wel in dat je goed op de borden moet letten. Het 50 km/uur bord bijvoorbeeld is zo’n verraderlijke. Dat bord betekent namelijk dat er iets aan de weg is gebeurd of nog gebeuren moet, maar ze zijn er niet mee bezig, want dan had er een bord met 30 km/uur gestaan. Dus met Nederlandse ogen (en met de Nieuw Zeelandse ogen als je een 4WD hebt) rij je gewoon ietsje langzamer door, want het lijkt te kunnen. Totdat je een uiterst gemeen gat in de weg tegenkomt, waar de auto niet blij van wordt. De volgende keren remden we echt wel.

Foto’s

4 Reacties

  1. Karel:
    30 december 2019
    Ik heb even wat research gedaan: een Orca kan 9.8 meter lang worden - een stuk groter dan jullie camper(tje) ☺ Die zijn dus echt groot.
    De Zandloperdolfijn - Lagenorhynchus australis ☺ - komt bij jullie voor. Deze kan bijna 2 meter worden en heeft een onmiskenbare zwartwit tekening. Ik hoor jullie determinatie nog wel.
    Verder jaloersmakende verslagen 😉. Wat zien jullie veel. Leuk om te lezen. Nog veel fraaie ontmoetingen gewenst.
  2. Karel:
    30 december 2019
    Klein foutje: australis moet cruciger zijn.
  3. Wiechert:
    30 december 2019
    Ja, nu maak je het moeilijker, Karel. De afstand was niet heel klein en ze waren erg goed zichtbaar. Cruciaal is of de buik helemaal wit was of dat er sprake van was een witte vlekkenpatroon, maar dat durf ik nu niet meer te zeggen. Zandloperdolfijnen zijn veel kleiner, erg zeldzaam en houden van water tot 10 graden. Ik denk dus nog steeds dat het orca’ s zijn geweest. However: we vonden het prachtig om te zien.
  4. Karel:
    30 december 2019
    Donkergestreepte Dolfijn- L. obscurus - is ook nog een optie vanwege zwart en wit.
    Volgens de Gids van alle Zeezoogdieren komen de Potvis, de Orca - die ook-, Gewone Griend, Gewone Tuimelaar, Gewone Dolfijn, Donkergestreepte Dolfijn, Hectordolfijn en Nieuw-Zeelandse zeebeer bij jullie voor.
    Er valt nog wat te scoren voor jullie ☺. Mvg