Via het oosten naar Napier

Terug op het Noordereiland willen we graag de oostkant langs. Wat opvalt is dat het zuidoosten van het Noordereiland feitelijk niet toegankelijk is, in die zin dat er alleen maar gravelroads liggen, die ook nog eens nergens naar toe gaan (nou ja, naar iets aan de kust of in de bergen). Je moet daarom dezelfde weg weer terug nemen. Dat zie je veel in Nieuw Zeeland: dat er delen zijn, waar geen doorgaande wegen zijn. Dan praat je over stukken als een kwart Nederland. Moet je je voorstellen dat er van Nijmegen tot Hoogeveen maar één weg is en verder over lengte en breedte helemaal niets. Gelukkig wel over Zwolle, maar naar Nijverdal alleen een gravelroad. En naar Urk ook...

Kortom, we moesten wel Highway 2 nemen om tot Masterton te komen. Bij Masterton kan je wel weer kiezen tussen twee wegen. Wij kozen de ‘ provinciale’ weg: die nog rustiger is dan de Highway. De eerste stop hadden we overigens net voor Masterton gekozen en niet oostelijk, maar westelijk. Daar ligt een massief, de Tararua Range, waar veel wandelpaden lopen. Wij kozen geheel per ongeluk voor Holdsworth Camping Area, gewoon omdat dat een leuk gebied leek na weer voldoende kilometers te hebben gereden. De Camping Area was inderdaad leuk en bleek het einde van de weg te liggen, maar het begin te zijn van allerlei tracks. Daarom zijn we een dagje gebleven en hebben op die dag een wandeling naar Powell Hutt gemaakt.

Het leek ons een makkelijke wandeling, maar daar hebben we ons lekker in vergist. Er was een flink hoogteverschil en het laatste stuk was echt steil. Gelukkig leggen de Nieuw Zeelanders allerlei voorzieningen aan en dat was nu in de vorm van oneindig veel trappen van 3 tot 12 treden. Voor vakgenoten: zoldertrappen in de jaren dertig en dus niet volgens de eisen van het Bouwbesluit. Op de terugweg leken we een gemakkelijker paadje te hebben gevonden, maar dat bleek niet helemaal juist, want het was op het laatst wel gemakkelijker, maar eerst moesten we ongeveer 700 meter dalen over alleen maar boomwortels. Voor iedereen: dat lijken trappen, maar dan zo ongelijk dat zelfs Lia’s benen begonnen te klagen.

Gelukkig volgen er na een wandeldag altijd weer meerdere rijdagen, dus de benen krijgen weer rust. Zoals gemeld kozen we voor de provinciale weg, dat was de meest oostelijke, en reden al kronkelend en op en neer gaand de kilometers onder de wielen weg: de Whangaehu Valley Road. Deze route via de kust naar Waipukurau staat ook bekend als route 52. Prachtige route en ons eindpunt voor die dag was een kleine free camping aan zee bij Porangahau. Omdat we weer aan zee stonden was er weer bereik voor onze internettelefoon, dat was in de bergen anders. Vandaar de radiostilte rond de jaarwisseling.

De volgende dag stond een stadsbezoek op het programma. Wij zijn niet van die stadsmensen, maar Napier heeft een bijzondere stadskern die ik graag wilde bezoeken. In 1931 is Napier getroffen door de zwaarste aardbeving ooit, die veel doden en veel schade gaf. Het stadscentrum was compleet verwoest. Het stadscentrum is hersteld en omdat alles tegelijk is opgebouwd in de stijl van die tijd, staat Napier nu bekend als Art Deco-stad. Wij vonden het een heel leuke stad. Het is niet zozeer omdat we de stijl erg mooi vinden, hoewel er erg mooie voorbeelden te vinden zijn, maar het is ook de totale sfeer, die is ontstaan. We hebben eerder al drie keer een plaatsje ontmoet, dat gaaf was gerestaureerd/geconserveerd, maar dat waren mijnwerkerstadjes. Die stadjes hebben een westernstijl. (Als je overigens in de buurt bent dan moet je stoppen in Greytown, net voor Masterton, dat is zo’ n prachtig geconserveerd stadje). Napier was net zo goed geconserveerd, maar dan in een echte kunststijl. Prachtig. 

De dag eindigde een beetje in mineur. We hadden een camping gezien net na Napier, maar die lag 10 km van de route en dan moet je een bergruggetje over. Ik kon een zure opmerking richting campingeigenaar niet voor me houden toen bleek dat de camping volgeboekt was. Konden we dat hele kronkelweggetje weer terug en de volgende camping met douche stond 100 km verderop. Na zoveel free campings konden ze ons bijna aan ruiken komen.