Terug naar het Noordereiland

Het is een paar dagen stil geweest van onze kant. Dat heeft twee redenen: 1. We moesten reizen 2. We hadden een paar dagen geen bereik voor internet.

Zo reizend langs de westkust begonnen we de overtocht naar het noordereiland te plannen. In onze onwetendheid dachten we gewoon een boot te prikken en te boeken. Dat viel tegen. De overtochten  waren behoorlijk volgeboekt, dus we moesten eerst maar eens kijken of we überhaupt nog wel terug zouden kunnen in de volgende week. Gelukkig vonden we nog een gaatje, maar dan wel een dag eerder dan we in ons hoofd hadden: donderdag 2 januari met de boot van 8:00 uur. Je moet een uur van te voren inchecken, met als gevolg: vroeg opstaan. En daardoor moet je een dag eerder al in Picton zijn. Al met al moesten we niet treuzelen om letterlijk de boot niet te missen. 

Vanaf Franz Joseph hebben we de westkust in Noordelijke richting gereden. Het is een erg mooie route met wisselende landschappen, want je rijdt zowel langs de kust als stukjes via het binnenland in. Onze eerste stop was in Rapahoe, een piepklein plaatsje maar met een campsite aan zee. Lia had een plaats met seaview gereserveerd en ja hoor, we stonden letterlijk aan zee. Ik heb nog even gecontroleerd hoe het ook al weer zat met eb en vloed. Helaas kregen we hier de eerste confrontatie met de radio van de buren. Nieuw Zeelanders moeten, zeker als ze in een groep zijn, in elk geval een radio aan bij het kamperen, geen idee waarom. (je begrijpt: dit hebben we intussen vaker meegemaakt. De andere potentieel luidruchtige categorie is het oudere stel met een megacamper, waarin natuurlijk een TV+radio en een open deur). Toch maar even vriendelijk gevraagd of het uit mocht. Dat mocht.

Ook vanwege het minder mooie weer zijn we de volgende dag verder getrokken en bereikten we Charleston. Dat ligt wel aan zee, maar de zee heeft daar niet veel strand. Er was wel een soort baaitje, waarbij de toegang vanaf zee veel smaller was dan de baai er achter. Dat levert een spectaculair eb en vloedschouwspel op, maar daar kwamen we bij toeval achter. We hebben daar (weer) een rondlopend wandelpad (looptrack) gelopen en dat bleek een voltreffer. Het paadje werd steeds mooier met schitterende views op rotsen en kloven waar de zee allerlei aanvallen op uitvoerde. Er zouden ook blauwe pinguïns zijn, vandaar dat we ’s avonds nog een keer het rondje hebben gelopen. Helaas geen pinguïn gezien. 

Vanaf Charleston ga je nog een klein stukje noordelijker, maar dan moet je al afslaan naar het oosten om langs de Buller River te kronkelen. Weer een prachtige route, waar je onderweg nog een heel leuk café tegenkomt: Berlins Café. Veel verderop hebben we nog de Buller Gorge Swingbridge bezocht en daar een wandeling gemaakt. Uiteindelijk hebben we in Murchison overnacht. De volgende dag weer verder naar Picton, maar dan wel via Nelson en de Queen Charlotte II Drive (dat is de weg langs de Marlboro Sounds). Die Drive is zo’ n beetje de enige weg, die we in beide richtingen hebben gereden zonder dat dit noodzakelijk was. De eerste keer was op de eerste dag op het zuidereiland, maar toen regende het. We zagen toen niet veel, want stoppen en uitstappen leek ons niets toen. In de herkansing bleek het inderdaad een prachtige weg.

Picton, de havenplaats, is een rustig plaatsje, maar veel toeristischer dan we dachten. De meeste mensen rijden hier van de boot af meteen door het land in. Maar op de terugweg moet je op de boot wachten en daarom verblijven er toeristen, welgeteld één dag, maar toch. En natuurlijk is Picton ook de goederen havenplaats, en daarnaast is er een jachthaven, dus er gebeurt wel wat. De overtocht is altijd mooi, en het weer was iets beter dan op de heenreis. Blijkbaar zat het toch niet mee met stroming want de boot deed er een uur langer over dan aangekondigd. Vlak voordat we de baai bij Wellington binnenvoeren zagen we nog een school Hectordolfijnen voor de boeg langstrekken. Toch weer een mooie bonus.