Naar Leigh

Gisteren zijn we met gemengde gevoelens aangekomen in Leigh. Het is ons laatste doel van deze reis. Vanaf deze plaats gaan we terug naar Rotorua, waar we de camper weer gaan inleveren en overigens daaraan voorafgaand nog wel enkele dingen willen doen. Er zit een einde aan te komen! Aan de ene kant vinden we het vreselijk, want het betekent een einde aan ons vrije leventje. Aan de andere kant zijn we er ook wel aan toe, want we zijn verzadigd met indrukken en een soort vermoeid van elke dag weer verder reizen.

Reizen, hebben we ontdekt, is een kunst. Je bent op ontdekking, je doet nieuwe indrukken op, je kan ook rust vinden in de omgang met elkaar, je hebt goeie gesprekken. Maar je sociale leven is relatief arm, want elk gesprek gaat over Nederland of waar je geweest bent en waar je heengaat. Wat wij vinden ontbreken is zingeving. Waarvoor doe je het? Voor ons is het wel duidelijk waarom we het deden, en we zijn blij en dankbaar dat we het konden doen, maar dat doel is vervuld en daarom is goed dat het einde van de reis in zicht komt.

We zijn er achter gekomen dat op deze manier vakantie vieren voor ons zes weken aaneengesloten wel genoeg is. Op deze manier, want als je niet alleen vakantie hebt, maar ook nog (vrijwilligers)werk zou doen, dan zou een langere periode geen punt zijn. Maar dan heb je een ander doel en dus een andere zingeving.

Leigh ligt boven Auckland en we zijn er naartoe gegaan omdat je daar goed kan snorkelen. We hadden nog tijd om dit te gaan doen, maar we moesten dan nog wel wat kilometers maken om er te komen. De reis om de oost was mooi, en rustig, want het ligt wat buiten de centrale as Auckland – Rotorua en daarmee buiten de drukte.  Maar langzamerhand rijdt je de drukte weer in. Het eerste teken daarvan was de spoorlijn. We hebben wat meters rails gezien deze reis, maar vrijwel geen trein erop te bekennen. Tijdens de laatste stop aan de kust werden we opgeschrikt door een hoorn, en ja hoor, zowaar een trein! Groot was onze verbazing toen een half uur later weer een hoorn klonk, weer een trein. En later op hetzelfde spoor naast de weg weer een trein, tjonge, jonge, wat een drukte!

Bij Tauranga rijdt je de drukte in. Plotseling heeft het gewone autootje weer de overhand. En in totaal rijdt er veel meer verkeer op de wegen. Bij Auckland was het weer ouderwets randstad rijden. Veel verkeer, veel afslagen, en soms rare knooppunten. Het links rijden onder deze druk gaat ons intussen goed af. We hebben zelfs boven Auckland een uur (!) in de file gestaan, want er werd daar een stuk motorway aangelegd. Maar bij het afbuigen naar de kust werd het weer als vanouds. Aan sommige dingen raak je toch snel verknocht.