Om de oostkaap

In Wairoa vonden we de schoonste camping van heel Nieuw Zeeland en daar waren de eigenaars best trots op. Er lag zelfs een handdoekje bij de wastafels met het verzoek om na gebruik de wastafel even droog te maken. Alles glom als een spiegel, ja, dan voldoe je natuurlijk aan dat verzoek. Wairoa ligt boven aan de Hawke Bay en is juist weer de onderzijde van de oostelijke uitwas van het Noordereiland. Daar aan de oostkant begint elke nieuwe dag het eerst. Niet voor het eerst in ons leven lopen we voor, en is dat niet onze verdienste.

We hebben de hele oostkust verkend en het staat ook in de boeken als een mooie rondrit. Vanaf het noordelijkste punt (East Cape) loopt de weg namelijk in zuidwestelijke richting terug naar het midden van het Noordelijke eiland. De eerste rit was van Wairoa naar Gisborne. Net onder Gisborne ligt nog een schiereilandje Mahia Peninsula. Die hebben we niet overgeslagen, want zoals de lezer weet hebben we iets met schiereilanden deze weken. Ook deze is weer heel mooi. We hebben er geluncht aan de oostkust  in de zon en zijn weer verder noordwaarts getrokken. Lia vond een mooie Free Camping aan de kust naast Gisborne. We blijven het heerlijk vinden om direct aan zee te staan. Een smal duinachtig graslandje, het strand en dan de zee. In Nederland tegenwoordig ondenkbaar, behalve de peperdure hutjes aan het Scheveningse strand. We stonden wel niet ver van een houthaven, waar de hele dag en avond vrachtauto’s hout werden gelost. Gelukkig hadden we er geen last van, maar het gaf een indruk van de handel daar. De volgende dag zijn we dan ook vele met hout beladen Amerikaanse trucks tegengekomen. Mooi om te zien.

Onderweg langs de oostkust rijdt je feitelijk het meest net uit het zicht van de zee in het landschap. Er zijn bezienswaardigheden, maar je moet weten waar die zijn, anders rij je er zo langs. De eerste hebben we dan ook gemist. Deze punt van het land is Maori-gebied en je kunt daar gebouwen vinden met houtsnijwerk. Die hebben we inderdaad gezien, onder andere kerkgebouwen en gemeenschapshuizen.

Voor het overige vonden we er niet veel typische Maori -dingen. Wel kon je aan de plaatselijke bevolking zien dat er veel Maori’s leven. Halverwege kwamen we langs de Tolaga Bay. Daar is een pier die bijna een kilometer de zee insteekt, de longest wharf van Nieuw Zeeland. Op de pier ligt rails. Daar reden de treinen met balen wol naar het eindpunt, waar het in de zeeschepen werd geladen. Nu kan je daar als toerist overheen lopen. In het kader van onze dagelijkse beweging hebben we dat maar even gedaan.

We hebben overnacht in Te Araroa. Dit plaatsje is vrij onbetekenend, maar beschikt over de boom met de grootste omtrek van Nieuw Zeeland: 40 meter. Ik begin nu echt als een folder te klinken, geloof ik. Verder was het een echt Nieuw Zeelands plaatsje. Veel locals met pickuptruck, laarzen aan en een hoed op. Op de erven langs de weg staan stapels autowrakken of oude bussen. De huizen zien er wat vervallen uit. Verderop langs de noordkust is dat heel anders.

De noordkust van het gebied is eerst erg groen, maar vanaf Cape Runaway rijdt je veel langs de zee. Af en toe moet er een baai worden ontweken en loopt de weg dus even het binnenland in en weer terug. Aan onze rechterhand verscheen in de verte White Island, er rijst een grote witte wolk van de eilandvulkaan omhoog. Een plaatselijke inwoner vertelde ons dat dit een normaal beeld is. Hij verwacht dat de toeristische bezoeken later dit jaar wel weer toegestaan zullen worden, want de druk is weer even letterlijk van de ketel. We hebben nog even over het waarschuwingssysteem gehad. Hij was daar vrij laconiek onder. Maar ja, zei hij, ik woon in een gedeelte waar links en rechts de stoom uit de aarde komt (Rotorua), waar maak je je druk over. Even voor Opotiki vinden we weer een Free Camping langs zee. Weer een geweldige plek met wat bredere duinen, waar we nog een wandeling doorheen hebben gemaakt.