Abel Tasman Coast Track

In het Abel Tasman National Park speelt de kust weer een hoofdrol. Je kunt er een kustpad lopen van 60 km lang. Wij besloten een gedeelte van 14 km in één dag te lopen, namelijk de Seals & Sandtour van Torrand Bay tot Onetahuti Beach. Daarvoor had Lia een camping uitgezocht met de illustere naam Old MacDonalds farm nabij het plaatsje Marahau. Lia had de camping ingetoetst en rigide als we zijn volgden we de aanwijzingen langs het plaatsje, een asfaltweg in, een bosweg in, een zandweg in tot we vervolgens over een bruggetje reden en in the middle of nowhere een verlaten kampterrein opreden. Niemand te zien, geen receptie, wel een toiletgebouw en een keuken. Wat nu? Lia stapte uit en verdween in het bos.

Na een kwartier kwam er een auto het bos uitgereden en het zal toch niet dat Lia daar in zit? Warempel had ze een oud mannetje zo ver gekregen dat die haar wel even naar de receptie zou brengen en en passant moest ik me bij de optocht aansluiten. Bruggetje weer over, zandweggetje uit, asfaltweggetje op en ja hoor, daar stond een receptie met grote letters Old MacDonalds Farm. Maar wel 10 meter van de weg. Volgens de kaart waren we nog niet op de camping, dus hadden we hierop niet gelet. Na de formaliteiten konden wel weer terug naar de verlaten camping en zochten daar een mooi plekje in de zon. Een hele camping voor jezelf, maar ’s avonds waren er wel 5 campers op het hele terrein te vinden.

 De volgende morgen vroeg opstaan om de tocht te lopen. De tocht zelf viel tegen. Hoewel het nummer 6 is op de lijst van te lopen tracks vinden wij, en ook anderen die we spraken, het kustpad te veel bomen en te weinig beach. Feitelijk loop je door het bos van beach tot beach met hier en daar een doorkijkje. Ik schrijf ‘beach’ want het zijn wel degelijk mooie stranden, met helder water. Je kan ze zo in de folder stoppen van een exotische bestemming (aha, daar zijn ten slotte ook).

Het hele gebeuren er omheen maakt het wel weer erg leuk. Om niet heen en weer te lopen kan je met de boot naar een startpunt en aan het eindpunt wordt je dan weer opgehaald. De boten varen van strand naar strand, zes op een rij. Je kan dus willekeurig een start en eindpunt kiezen. De rederij waar wij mee voeren, werkt met allemaal relatief kleine vletjes, waar max. 18 personen in kunnen. Toen we aankwamen stonden er 6 tractoren klaar met een aanhanger, met daarop een vlet. Aan elke vlet hangt een buitenboordmotor van 250 pk. Bij elke tractor stond iemand de bestemming te roepen en kon je instappen op de aanhanger in het vletje. Toen iedereen zat, werden de tractoren gestart en als eenden achterelkaar reden we naar het strand. En vervolgens als eenden achter elkaar het water in. Elke tractor reed achteruit het water en tot de diepte waar de vlet los komen en achteruit kon varen. Met als gevolg dat er uiteindelijk zes vletjes in het water lagen en zes tractoren met aanhanger op het strand stonden. Met droge voeten de boot op, dus.

Eerst kregen we nog twee extraatjes te zien. De eerste was de Split Apple Rock, een vrijwel ronde rots, die er inderdaad uitzag als een appel die zojuist in tweeën is gesneden. Het ziet er wel raar uit, zo gepolijst. De tweede attractie is de zeehondenkolonie, die op een eilandje in zee te zien is. De boten blijven op gepaste afstand en inderdaad zie je zo hier en daar zeehonden op een rots liggen en we hebben geluk: we zien de eerste zeehond met jong van dit jaar (zei de schipper). We vervolgens met gang onze weg naar het eerste afzetpunt en dat is voor onze boot Torrent Bay. Helaas is het laag water en kan de boot niet dicht genoeg bij het strand komen. Dus goed rondkijken en net na een golf het water in en naar het strand waden. Helaas haalden de kleineren (Lia dus) een natte broek, want er kwam nog een golf achteraan.

Na de tocht gelopen te hebben, werden weer opgehaald door een boot met een schipper, die van snelheid hield. Goeie dag, wat een gang. Dus ook wat een klappen als de boot op een golf sloeg. Ja, er kon wel wat water over sproeien, had de schipper gezegd. Lia en ik zaten achteraan, dus hebben we onze regenjas maar aan gedaan. Maar het is ook wel weer een sensatie. De mooiste stunt kwam op het laatst. Toen wij aankwamen stond er nog één tractor, met de aanhanger al in het water. De schipper voer recht de aanhanger op en de boot klikte vast. Voordat we dat goed door hadden waren we letterlijk in één klap veranderd van een boot met 60 km/u door het water in een aanhangercombinatie met een gezapig gangetje van 15 km/u op het land. Maar deze keer met droge voeten op de wal, dat wel.