Farewell Spit

Vanwege nog grootste plannen, we moeten het hele zuidereiland nog rond, twijfelden we of we nog naar het noordelijkste puntje van het zuidereiland wilden gaan. Farewell Spit was ons wel aangeraden, maar toch. Uiteindelijk gaven de weersvoorspellingen de doorslag. Er waren nog twee dagen mooi weer voor de boeg, waarna de regen weer zou toeslaan, helaas zowel aan de west- als aan de oostkant. Zonde om de mooie dagen voor reizen te gebruiken, dus toch nog naar het noorden getogen.

Wat een mooie tocht was dat. Eerst moet je om het Abel Tasman National Park heen en dan kom je in het Golden Baygebied. Dit stukje Nieuw Zeeland ziet er merkbaar beter uit dan de rest als het gaat om landschap en ook wel de bebouwing. Het is nog steeds Nieuw Zeelands, dat wil zeggen dat de huizen er toch een beetje sjappie-achtig bijstaan. Ze kunnen vaak wel een likje verf en wat onderhoud gebruiken. Zelfs als de tuin prachtig is, blijft de woning vaak wat achter.

De laatste plaats voor Farewell Spit is Collingwood. Omdat we onze smurrie nog kwijt moesten hebben we daar een dumpstation bezocht en tegelijk de plaatselijke camping bekeken. Vanuit Collingwood moesten we nog 30 km verder naar het noorden over een smalle weg met diverse ‘one lane-bridges’. De bruggen in nieuw Zeeland zijn vaak smal en de verkeersintensiteit zo laag, dat je wel even samen met één rijbaan kan doen. Wel krijgt één van de twee aanrijroutes een voorrangsbord, maar vanwege het landschap en soms de lengte van de brug is het wat onduidelijk te zien of je er wel op kan als je geen voorrang hebt. Maar in Nieuw Zeeland betekent dat dus er meteen opsjezen en dan zien we wel.

Farewell Spit is een landtong van wel een km of 30 lang en maar 3 km breed. Het is één groot duingebied met aan de noordkant stranden, zoals we die in Nederland ook kennen en aan de andere kant een soort wadgebied. Er leven zeehonden en veel vogels. Het gebied is over de eerste 4 km voor publiek toegankelijk. Het is prachtig. Mooie ruige zee en de stranden met duinen zoals we ze mooi vinden. Zonnetje, wolken en een bolle wind erbij en wij zijn gelukkig. Dit is toch wat anders dan die zonnebeaches, ook leuk, maar doe mij deze maar. We waren erg blij met onze keuze hier naar toe te gaan.

Bij de aanhechting van de landtong aan het vaste land ligt Fossil Point. Bij eb kan je daar zeehonden aantreffen. Bij vloed kom je er gewoon niet. Ook hier hadden we er een beetje rekening mee gehouden en we konden Fossil Point dus bereiken. Inderdaad liggen daar de zeehonden her en der op de rotsen. Ook waren er wat aan het zwemmen. Toen we langs een rots aan het strand liepen bleek er een zeehond toch wel erg dicht bij te liggen. Dat vond die zeehond ook en maakte zulke geluiden dat wij ons behoedzaam terugtrokken. Maar niet zonder eerst een foto of wat te hebben gemaakt.

Van de in de buurt gelegen campings vonden we die in Collingwood het mooist (je staat daar pal aan zee) en daarom weer terug gekeerd naar Collingwood. Collingwood is een klein plaatsje met een hoofdstraat die erg Amerikaans aandoet en de indruk maakt op toeristen te zijn gericht. Eetgelegenheden en uitgaansdingen met mededelingen als “Open 7 days a week until late”. Maar het viel allemaal erg mee, want het werd een erg rustige avond aan de waterkant. We kwamen nog een onooglijk hamburgeraanhangertje tegen. Maar alles was mooi en fijn vandaag, en ook paste erbij: dit was de lekkerste hamburger ooit.