Kaikouri

Het gaat er van komen, we gaan de noordzijde van het zuidereiland verlaten en gaan dus zuidwaarts. Het eerste stukje is gewoon terugrijden naar Motueka. Vanaf die plaats rijden we een weg naar het zuiden op, die we nog niet kennen. Het is een prachtige weg naar Motupiko. Het tweede gedeelte van vandaag op weg naar Saint Arnaud, is minder mooi. We parkeren de camper op een campsite naast het Lake Rotoiti. En lopen ’s middags de Loop track een rondje van 6 km om de benen te strekken. Dit is tot nu toe het minst mooie stukje Nieuw Zeeland.

De volgende dag gaat het weer verder, definitief naar de Oostkust. Het doel is ergens bij Kaikoura te stoppen. De weg 63 naar de kust is prachtig. Het is een heel brede rivierdelta met links en rechts bergruggen en in het weidse dal wijngaarden en hopplantages. Deze weg gaat naar Blenheim, dus we zijn bijna weer bij de boot, want Picton ligt maar iets boven Blenheim. Dus snel de bocht naar rechts nemen richting Kaikoura. Het eerste stukje weg was mooi, want we reden tussen duinachtige bergruggetjes met letterlijk wuivend gras. De kleur van het gras en de rots was vrijwel hetzelfde, een geelachtig groen, zodat op afstand de bergruggen een erg kale indruk maakten.

Na de saltworks (grote zoutpannen) boog de weg zich langs de zee. De ene wegwerkzaamheid na de andere diende zich aan, dus het schoot niet op. Maar plotseling was er een plek waar veel mensen naar zee stonden te kijken. Ondanks de lage snelheid waren we er voorbij voordat we het wisten, dus maar even illegaal langs de weg gestopt. Het bleek dat er in een bocht met veel rotsblokken in zee een enorm grote kolonie zeehonden aanwezig was. Tientallen en zo dichtbij dat je ze bijna aan kon raken. Geweldig om te zien.

In Kaikoura aangekomen viel onze eerste kampmogelijkheid tegen, zodat we snel de bus weer insprongen om het alternatief te gaan bezien. Het alternatief was een camping bij Goose Bay, feitelijk een strookje grond tussen de weg en de zee. Maar wat een geweldige plek. We stonden weer met de achterzijde op 2 meter van de zee (lees rotsblokken) en tegenover ons op ca. 70 meter lag een klein eilandje met 5 zeehonden er op. In de recensies van de campsite stond dat er ook dolfijnen zijn gespot. Het plekje werd ook weer veel gebruikt door vissers en snorkelaars. Veel = 3 auto’s, haha, dus dat viel mee. Dus lekker koffie drinken achter de auto met de verrekijker (dank, Karel) bij de hand om de zeehonden en ander gedierte te bekijken. Maar soms moet je ook naar je voeten kijken, want daar liep opeens een muis driftig in het rond, totaal niet bang voor ons. Hij was wel 3 cm groot, dus als hij niet bewoog leek het net een klein steentje. Bij het invallen van de avond werd het zo rustig dat de zeehonden eens dichterbij kwamen kijken. Op 10 meter afstand van de camper zaten rustig op een rots te kijken en te luieren.

De volgende morgen werden we gewekt door de enthousiaste uitroepen van twee meiden, die naast onze camper stonden: ‘het zijn er heel veel’. Lia legde meteen de link met de dolfijnen en sprong het bed uit om de verrekijker te pakken. En inderdaad het leek wel of de zee onder stroom stond. Op allerlei plaatsen sprongen dolfijnen uit het water, je hoefde geen moment naar ze te zoeken. Helaas was het niet heel dichtbij, maar met de zoom op de uiterste stand is het Lia gelukt om foto’s te maken. Wat een topstart van de dag! Eerst bedachten we om op het plekje te blijven, maar gezien het weer leek het ons beter om verder te gaan, richting Christchurch.