Onuku op Banks Peninsula

Met pijn in het hart namen we afscheid van alle beesten in Goose Bay en zetten verder koers naar het zuiden. We reden verder over de Highway 1. Geen spannende weg, dus reden we gezapig via Cheviot en Waipara richting Christchurch. Had ik al verteld dat we geen stadsmensen zijn? Dus we besloten om Christchurch heen te rijden het schiereiland Banks op. Op Banks Peninsula, zoals het heet ligt een plaatsje Akaroa, dat Franse roots heeft. Het eiland ziet er weer uit alsof het in vroegere tijden een geweldig grote krater is geweest. Het midden is het hoogst en rondom zijn er allemaal baaien, cq fjorden aanwezig. Het doet echt denken aan Noorwegen. Akaroa ligt aan het grootste fjord. Het stadje heeft wat specifieke, Frans aandoende gebouwen, maar het is toch wel erg gecultiveerd als ‘ Frans stadje’. We vonden het wel leuk om er doorheen te slenteren, maar ja, als je het echte Frankrijk kent…

Lia had zich weer gestort op het vinden van een mooie camping en het is haar weer gelukt. Verderop aan de baai ligt een klein plaatsje Onuku en we hadden verwacht dat de camping dus ook aan de kust lag. Dat was een misvatting, want vanaf het plaatsje moesten we zo’n kilometer vrij steil omhoog rijden. Na een laatste extra steil stukje kwamen we bij het Onuku Farm Hostel/ Onuku Van Park. Een prachtig gelegen camping, die gerund werd door franse en engelse jongeren die daar dan tijdelijk werken. Een heel gemoedelijke camping in een prachtige omgeving. Hier besloten we wel wel een extra dag door te brengen en de vrije dag voor een wandeling te gebruiken.

Vanaf de camping waren verschillende routes te lopen. Wij besloten langs de kust te gaan lopen en gelukkig: was dit wel een echt kustpad. De hele tijd uitzicht op de baai/fjord en langzamerhand kwam de oceaan in zicht. Maar ook hier weer verrassing aan het eind van het pad. Het pad was namelijk te mooi bijgehouden tot aan de laatste hindernis, een stroompje uit het achterland. Plotseling ging het mooie pad over in een vrij steile bergafdaling in een begroeid dal tot het stroompje, waar je uiteraard overheen moet gaan. Vervolgens nog steeds dalen en dalen. Wij vroegen ons af hoe dit zou gaan, want we hadden vlak voordat we het dal ingingen een heel steile rotshelling gezien zonder pad. Hoe kan je daar dan langs? Niet dus. Op een gegeven moment liepen we het begroeide dal uit en kwamen terecht op een klein duinachtig gebiedje met een vaag pad over een steile heling. Na 20 meter werd het zo smal en steil dat we feitelijk helemaal geen pad meer zagen. Blijkbaar was dit het eind. Je kon er wel mooie foto’s maken.

Einddoel bereikt en maar weer terug. Halverwege het pad was er nog een afslag: het blauwe pad. Nou, we waren nog niet moe, dus die kon er nog wel bij. Dat hebben we wel geweten, want nu moesten we steil omhoog, in een weilandachtige omgeving. Weilandachtig, want er waren afrasteringen, maar verder was het steil met een ruige begroeiing. Uiteindelijk kwamen we bij een pas, waar je een prachtig uitzicht had over meerdere delen van de baai en de oceaan. Het was dus de moeite waard. Vanaf dat punt volgde een pittige afdaling naar de camping. Dit stukje Nieuw Zeeland was voor ons een kruising tussen fjorden, berglandschap en alpenweiden, dus helemaal naar onze zin. Voor ons is dit wel een aanrader: Banks Peninsula, Onuku Farm Hostel.