Arthur's Pass, Lake Tekapo en Mount Cook

Het weer blijft een grote invloed hebben op onze keuzen, maar dat lijkt toch niet helemaal terecht te zijn. De langere termijnvoorspelling is namelijk niet gunstig, maar wonderbaarlijk blijven de dagen tot nu toe zonnig en mooi op onze tochten. Vanaf het Banks Peninsula besloten we de Arthur’s Pass te bezoeken. Die pass kan je van twee kanten bereiken, maar vanaf het zuid-oosten is de weg het langst en (naar verwachting) het mooist. Dat laatste blijkt te kloppen, maar de weg is heel anders dan wat Europeanen bij een bergpas voorstellen. We stijgen nauwelijks en er is geen echte haarspeldbocht te bekennen. Wel moeten we feitelijk langs een eerste lagere bergrug om bij de hogere bergpas te komen. Het is weids en prachtig daar. We rijden naar het plaatsje Arthurs Pass (wat ons een beetje tegenvalt: niets bijzonders) en keren weer om. Halverwege bij Lake Pearson overnachten we op een natuurcamping.

De volgende dag rijden we de route 72 naar het zuiden. Dat is inderdaad een routenummer voor een zogenoemde scenic route. Deze route gaat aan de oostzijde van het Alpenmassief langs, zodat je regelmatig de bergen aan je rechterhand hebt. Via deze routen kan je Lake Tekapo en Lake Pukaki bereiken. Deze meren zijn alleen vanuit het zuiden te bereiken, dus je moet als het ware om het massief heen om er te komen. Na een dikke 200 km rijden we een kleine bergruggetje over en zien we in de verte het panorama op de Zuidelijke Alpen, zie onze header van deze site, maar dan vanuit ons autoraam. Natuurlijk maakten we een fotostop. Enkele kilometers later belandden we bij het Lake Tekapo. Dit wordt door sommigen als het mooiste meer van Nieuw Zeeland gezien en inderdaad is het een prachtig meer. Blauw water, bergen op de achtergrond, bloemen op de voorgrond: een plaatje. We boeken de niet al te goedkope camping, maar dit is wel de best georganiseerde, meest complete camping tot nu toe.

De volgende dag willen we naar Mount Cook. Dit is de hoogste berg van Nieuw Zeeland van ruim 3000 meter hoogte. Hij ligt ten noorden van Lake Pukaki en je moet een weg van 55 km lang naar het noorden rijden om er te komen (En om er vandaan te geraken moet je diezelfde weg zuidwaarts nemen). Dit is wel een fantastische weg. De panorama’s van gisteren zijn er niets bij. Het is gelukkig helder weer (vandaag voor het laatst) en het bergmassief ligt er geweldig bij. We hebben niet weinig mazzel op onze trouwdag. Aan het eind van de weg liggen een dorpje en een camping, vanwaar een aantal routes starten. Wij lopen de Hooker Valley Track, een tocht naar een gletsjermeer, dat aan het eind van de Hooker Gletsjer ligt. De tocht is maar 5 km lang, maar heen en weer dus toch nog 10 km, voor sommige Aziaten is dat toch te ver, want het viel ons op dat aan het begin van de tocht de voertaal Japans scheen te zijn en aan het eind gewoon Engels, Duits of Nederlands (het lijkt een beetje op voetbal: aan het eind blijken de Duitsers gewonnen te hebben. In dit geval: aan het eind van een bergwandeling blijken de Europeanen overgebleven te zijn).

We zijn op tijd begonnen en zijn ook mooi op tijd weer terug. We willen namelijk terug naar Fairlie (is dat nu echt een eerlijke leugen?) naar een leuke camping en vooral naar een restaurant om ons 40-jarig huwelijk te vieren!