Sandfly Bay

Nee, geen zandvlieg te zien hier, wel zeeleeuwen en als je mazzel hebt: pinguïns. 

Maar eerst even terug in het verhaal. Heerlijk gegeten in Fairlie. Blijkbaar doet 40 jaar huwelijk wat, want we hebben beide helemaal hetzelfde menu gekozen (wel voor de eerste keer in 40 jaar ;-). De volgende dag zijn we rustig verder zuidwaarts getrokken, in één rechte streep naar de kust, dat wil voor de insiders zeggen dat we Timaru links hebben laten liggen. Ons doel is Dunedin, maar we zoeken altijd een camping buiten de stad, dus het werd het Motorhome in Portobello. Portobello ligt op het schiereiland naast Dunedin. We hebben wat met schiereilanden deze vakantie, want dit is nummer 4 en ook deze is weer geweldig mooi. Op de punt van het schiereiland kan je tegen grof geld Albatrossen en de blauwe pinguïns zien (Niet gedaan, dus). Het schiereiland blijkt vele baaien en stranden te hebben, waar veel meer dieren leven.

We slapen uit en beginnen de dag rustig in de zon. Vanmiddag willen we naar Sandfly Bay. Anders dan de naam doet vermoeden zijn er helemaal geen overdadige aantallen zandvliegen, maar komt de naam van het feit dat bij harde wind de zandkorrels tegen je benen vliegen en het net zo voelt als de beet van de zandvlieg. De baai ligt maar op enkele kilometers van onze camping, maar net te ver om te lopen. De wegen naar deze strandjes en baaien zijn behoorlijk basic: het zijn smalle gravelwegen, waar je uiteraard wel 70 km/u mag rijden als je een auto hebt waarmee dat kan. Veel Nieuwzeelanders denken inderdaad dat ze zo'n auto hebben bleek, want toen ik midden op de weg rijdend een bocht instuurde, kwam er plotseling van de andere kant een auto aanrijden. Blijkbaar schrok de man want het raampje ging open en een boze blik en woorden gaven aan dat ik keurig links had moeten rijden en hem de ruimte had moeten bieden. Don't worry, mate, dat ging even niet.

Na ergens achteraf geparkeerd te hebben, trokken we een gebied in wat wel wat op onze duinen lijkt. Glooiend, prachtige begroeiing, en een slingerpaadje naar het strand. Het strand was heel erg mooi. Wit strand, blauwe golven, Hollandse duinen en onhollandse rotsen. Er was kans op pinguïns, zeeleeuwen en veel vogels. Helaas waren we niet de enigen, die op dit strand wilden gaan kijken, dus de kans op dit soort wild schatten we niet hoog in.  Wel zagen we veel meeuwen, Paradise Ducks, Scholeksters en eenden. Maar na wat mooie foto's te hebben geschoten zagen we een rare bobbel op het strand liggen en wat mensen op meer of minder gepaste afstand er naar kijken. Het bleek een reus van een zeeleeuw te zijn. Of waarschijnlijk een zeeleeuwin, want een meter of 30 verderop lag een jonge zeeleeuw, waar de oudere wel op scheen te letten. 

Het strand kan je via meerdere wegen bereiken en één daarvan leek ons wel mooi om omgekeerd te lopen. Een pad liep vanaf het strand door de duinen naar een top, waar je dan een mooi uitzicht hebt. Het was een mooie tocht qua natuur, maar op de noodzakelijke inspanning hadden we ons verkeken. Klim maar op een duin van 300 meter (!) hoog in mul zand en je hebt een indruk van ons leed. Foei, foei, wat een tocht. Boven was het even minder zonnig, maar er  was inderdaad een mooi uitzicht rondom. Wat we wel leerden is dat je in mul zand veel gemakkelijker afdaalt dan op hard gesteente. In no time waren we weer op het strand. Terug in de auto hadden we nog even een Nieuw Zeelands momentje: er werd net een kudde van 200 schapen verplaatst over de smalle toegangsweg. Enjoy your day, het heeft een unieke foto opgeleverd.