Naar Wellington

Vanuit Tongaporutu gingen we weer op weg naar het westen, dus een stukje op dezelfde weg terug. We willen geheel langs de kust rijden en naar het zuiden afzakken. De weg staat als mooi op de kaart aangegeven. Al snel na New Plymouth merken we dat dit mooi minder is dan we hadden gehoopt. De weg is helemaal niet lelijk, maar veel gewoner. Het is wat vlakker, de omgeving het landelijke wat we in Nederland ook kennen, maar het voordeel is dat je wat sneller kan rijden. In Nieuw Zeeland mag je overal buiten de bebouwde kom 100 km/u rijden. Op veel wegen is dat een absurde snelheid, maar hier niet. Dat merken we ook wel, de Nieuw Zeelanders rijden flink door. Er zijn maar heel weinig vierbaanswegen, dat worden hier de motorways genoemd, terwijl de belangrijke tweebaanswegen Highways worden genoemd. Dat houdt in dat je hier bijna altijd 100 km/u rijdt op een tweebaans weg met allerlei aansluitende wegen. In Nederland zou dat niet goed gaan, maar hier is de drukte zoveel minder dat je er wel tussen komt of afremmen kan om af te slaan. De wegen zijn vaak wel voorzien van inhaalstroken zodat het langzame verkeer (ook tractoren!) even de anderen kan laten inhalen.

Onze tussenstop is Whanganui. Een niet te groot stadje, dat aan de kust ligt. Omdat we al weer twee nachten op een vrije kampeerplek hebben gestaan kiezen we deze keer weer voor een camping met voorzieningen. Toch lekker die elektriciteit, gratis WiFi en dat douchen. De middagwandeling deden we langs de kust. De stranden kennen hier alleen zwart zand en dat geeft toch een gevoel van vervreemding. Je bent zo geprogrammeerd dat zwart vies is. Dat is natuurlijk ook zo, maar onze ‘witte’ stranden zijn natuurlijk ook vies, maar lijken schoner.

De volgende dag weer verder richting Wellington, maar feitelijk ietsje verder naar de zuidkust: Owhiro Bay. Wellington ligt namelijk aan een baai en niet direct aan zee. Omdat we nog een dagje over hebben, gaan we een nacht wel direct aan zee op een free camping staan. Tip van Frank en Lotte die de moeite waard is. Je kunt er mooi wandelen en het gebied is een marine reservaat. Wij stonden aan het eind van de parkeerplaats bij een toegangsweg langs de kust voor 4-wheeldrive’s Dat hebben we geweten: de ene na de andere grote bak reed de onverharde weg langs het strand op. Later kwamen we erachter waarom: deze mensen gingen duiken en snorkelen. Dat was mooi te zien, omdat ze daarvoor een boei meenamen naar de duik-/snorkelplek. Ik denk dat het voor hen een oriëntatiepunt is en mogelijk ook voor de buitenwereld een melding is. Op de dag van vertrek lagen er wel 10 boeien in het water.

Voor de laatste nacht op het Noordereiland hebben we gebruik gemaakt van een andere tip: je kunt in Wellington parkeren voor het Te Papamuseum en daar overnachten. Het Te Papa museum is een land- en volkenkundig museum. Er was hier veel te zien over het land en over het oorspronkelijke volk. Tijdens ons bezoek was er nog een optreden van een Maoridansgroep uit Gisborne (mochten helaas geen foto’s maken). Dus we hebben een oorspronkelijke Haka meegemaakt. Het viel (Lia) op dat in deze groep de mannen in string liepen en de vrouwen goed gekleed. Meestal is dat andersom. We hebben door Wellington gelopen en gegeten in de Cubastreet, waar in het weekend altijd streetfood te krijgen is. Wellington is een levendige stand met een mooie kade waar veel te doen is. Oude en nieuwe gebouwen wisselen elkaar af en vullen elkaar aan.. De nacht was niet wat we normaal prettig vinden (nl. doodstil), maar het was prima te doen en we hebben goed geslapen.

's Morgens heel vroeg de wekker en op naar de boot naar het Zuidereiland.