Mount Taranaki

Nog vóór Stratford, rijdend op de Forgotten World Highway, zie je opeens een grote kegel uit het vlakke land oprijzen: Mount Taranaki, ook Mount Egmont genoemd. Het Noordereiland kent op die plek een uitstulping, zodat het vermoeden rijst dat deze berg daarvoor verantwoordelijk is.

We maken de legendarische folderfoto en rijden daarna Stratford binnen. We hebben wel supermazzel met het heldere weer. Lia heeft vanwege het uitzicht al de hoogste free camping opgezocht die er te vinden is en al kronkelend rijden we langs de oostzijde omhoog naar een parkeerplaats. Daar schuiven we wat heen en weer met de camper om de juiste plek te vinden en blij kijken we om ons heen. Wat een mooie berg en wat een uitzicht. Wel de beroerdste toiletten, die we gezien hebben, maar dat hebben we er voor over.

We besluiten een wandeling de berg op te maken. Meteen wanen we ons weer in een Alpien gebied, want we lopen richting een skigebied van wel 2 achter elkaar gelegen sleepliften. Voor verwende, letterlijk doorgewinterde Europeanen is dit wat mager, maar we realiseren ons dat dit voor veel mensen hier de enige mogelijkheid is. De wandeling mag er zijn. Al snel moeten door een tunneltje en lopen we langs een ravijn omhoog. Hoger op kunnen we het ravijn oversteken en lopen we aan de andere kant een stukje in de tegenovergestelde richting, maar wel steeds hoger totdat we bij het onderste skistation zijn aangekomen. De meesten onder u zullen begrijpen waar de gesprekken plotseling over gingen.

De nacht hebben we doorgebracht met nog twee andere campers, maar om de een of andere reden bleven er af en toe laat op de avond en ook vroeg in de morgen toch nog auto’s aankomen en weer weggaan. Toch was de nacht lekker rustig en de temperatuur lekker fris, we hebben heerlijk geslapen. Lia werd vroeg in de morgen wakker van vogelgefluit en besefte dat het zonde was om niet van het uitzicht te gaan genieten. We bleken boven de wolken te staan en snel werd het fototoestel gepakt. Het was zo helder dat de drie toppen van het Tongariro National Park (hemelsbreed op een afstand van ca. 115 km!) zichtbaar waren. Zelfs de sneeuw op de toppen was zichtbaar.

Eén van de campers werd bewoond door een Nederlands stel, die 6,5 weken aan het rondtrekken zijn (tegenwoordige tijd, want ze doen het nog steeds). Dan ontkom je niet aan het uitwisselen van ervaringen. Het stel had de ‘three sisters’ bezocht, een eindje boven New Plymouth, en liet fantastische foto’s zien (hij leek mij een bovengemiddeld goede fotograaf). De man kon er niet over uit dat het niet werd aanbevolen in de gidsen. Wel was ook deze attractie alleen bij eb te bezoeken. Bij vloed staan de drie zussen in de zee. Er waren vroeger zelfs 5 zussen, maar ze zijn aan erosie onderhevig en af en toe verdwijnt er eentje voor altijd in zee. De sisters zijn dan ook vrijstaande rotsen, die van het land zijn losgeslagen, of liever: er is land tussen deze rotsen en het vaste land weggeslagen. Omdat we de tijd hebben, besluiten we dat we daar gaan kijken.