Tongariro Crossing

De Tongariro Crossing is één van de must-see’s van Nieuw Zeeland. Het Noordereiland is een vulkanisch gebied. In het centrum van het eiland ligt Lake Taupa, wat feitelijk een enorme krater is en net zuidelijk ervan, in het Tongariro National Park, liggen een paar toppen die nog steeds actieve vulkanen zijn. Vreemd genoeg zijn de toppen ‘sacred area’s’, (wat is er heilig aan een potentiële bedreiging?) dus je mag die niet beklimmen, maar je kunt wel tussen twee toppen door lopen en zo in nog andere kraters kijken, waarvan de Red Crater wel de mooiste is. De tocht is 19 km lang, waarbij je start van 1150 meter hoogte, klimt naar 1886 meter hoogte en vervolgens afdaalt naar 750 meter hoogte. Een behoorlijke opgave dus. En de voorspelling is 32 graden Celsius voor die dag!

Vanaf onze camping, Tongariro holiday Park, rijdt een shuttlebus ’s morgens naar het vertrekpunt en men haalt je ’s middags weer op aan het eindpunt. Kwart voor zes loopt de wekker af en met reuzetegenzin komen we ons bed uit, want dat is wel erg vroeg. De bus vertrekt om 6:40 uur, maar je moet er om 6:30 uur al staan. Als het zover is weten we waarom: iedereen wordt persoonlijk ingecheckt, want men houdt bij of iedereen wel terugkomt uit het park. Dus instappen kost wel even.

Op het vertrekpunt aangekomen (7:00 uur) blijkt dat we niet de enigen zijn. Er worden vandaag 3500 mensen verwacht! De tocht is qua lopen niet heel moeilijk. Het stijgen gaat eerst langzaam, feitelijk is er maar één redelijk steil stuk bij. Het hele pad is voorzien van versterkingen en trappen, dus echt klauteren doe je niet. Traplopen wel, we schatten in dat we in totaal zeker 3000 treden moeten hebben genomen. Maar het is geweldig de moeite waard. De rode krater is fantastisch mooi met zwarte, grijze, bordeauxrode en witte kleuren en heeft prachtige rotsformaties. Deze krater ligt tussen de huidige toppen in en je kunt het van bovenaf bekijken. In deze krater is geen water aanwezig, in een aantal andere wel. Lager op de helling liggen de Emerald Lakes, 3 groenblauwe meren op verschillende hoogte en van verschillende grootte.  Vooral het zuidelijkste meertje is erg mooi. Rondom deze meertjes merk je ook dat de vulkaan actief is. Op meerdere plaatsen stijgt rook op uit de grond en dat ruik je ook.

Tot op dit moment is de tocht niet zwaar en je wordt natuurlijk afgeleid door de schoonheid van de omgeving. Maar meer dan de helft van de crossing moet nog worden afgelegd. Het begint met de afdaling vanaf het hoogste punt naar de meertjes. De grond bestaat uit losliggende stenen en zand. Om je heen zie je dus mensen uitglijden en moeizaam lopen, terwijl enkelen afdalen zoals je een duin afdaalt, al schuivend door het zand. Daarna is het gewoon lopen in de steeds warmer wordende dag. De laatste 3 uur zijn loodzwaar want je loopt over de noordhelling (= de zonzijde aan deze kant van de evenaar) met hele grote lussen zig-zag naar beneden. De afstand is 6,4 km, en dat in 3 uur, dus dat geeft de moeilijkheidsgraad wel aan. Onze benen hebben er het laatste uur helemaal geen zin meer in. We zijn blij als we de bussen hebben bereikt. Vooral toen we weer terug waren op de camping en achter het verdiende biertje zaten, vonden we het toch een geweldige dag. We hebben maar 98 foto’s geschoten.